1
وقتی که تکنولوژی پیشرفت می کند و یک روش جدید برای انجام کاری پیدا می شود مردم با رنج سنی های متفاوت ، هرکدام یک جور به قضیه نگاه می کنند . پیر ها تقریبا یقین دارند که این روش برای انجام ان کار اشتباست و اغلب حاضر به امتحان کردن ان نمی شوند. میان سالها فکر میکنند یک تب زودگذر است که به زودی به حالت اول برمی گردد . جوان تر ها سعی می کنند تا جایی که می توانند خودشان را همرنگ کنند . نوجوان ها روش جدید را امتحان میکنند و اغلب بع از مقایسه با روش قدیمی همان روش جدید را به خاطر اسان تر بودنش، برای انجام ان کار در نظر می گیرند . اما بچه ها ... برای بچه ها و محیطی که در ان بزرگ می شوند این روش جدید از اول ملاک میشود به چیزی غیر از این روش جدید نمی توانند فکر کنند .با همین ذهنیت بزرگ می شوند و مراحل رشد را طی می کنند . این یک چرخه ی همیشگیست .
اموزش دیجیتال هم راهی برای یادگیریست که این چند سال اخیر در ایران رایج شده .اولین باری که به یادگیری دیجیتال برخورد کردم خانه ی دایی جان بود . ویدیوی کلاس درس یکی از اساتید دانشگاه YALEرا دانلود کرده بود و توی تلویزیون می دید . حتی فکر این که من توی خانه ام بشینم و راحت بدون نگرانی از رفت و امد و وقت تلف شدن ، کلاس درس یک استاد را از فلان نقطه ی زمین توی خانه ام داشته باشم عالی بود !
2
گروه اموزشی آلا را یک دوست خوب به من معرفی کرد . آلا را یک عده از فارغ التحصیلان دانشگاه شریف راه انداخته اند . سال های اول ، کلاس درس دبیرستان خصوصی صنعتی شریف را ضبط می کردند و به رایگان روی اینترنت می گذاشتند تا هر کس لازم داشت از ان استفاده کند .من توی مدرسه گوش میدادم و درسم را میخواندم و هرجا که معلم ها کم کاری می کردند یا خوب متوجه نشده بودم فیلم کلاس درس شریف را دانلود می کردم و می دیدم و مطالب برایم جا می افتاد . دبیرهای شریف از نظر کنکوری خیلی بهتر از دبیرهای من بودند ، این شد که سال کنکور ویدیو های کلاس درس دبیرستان شریف کلاس کنکور خصوصی من شد . الارفته رفته پیشرفته تر شد . همایش ضبط کرد و مطالب صفرتاصد و ...
اینکه الا هم جز مافیای کنکور حساب می شود یانه ، اینکه الا از طریق معرفی بچه ها به هم و دبیرهای عالی و سیستم رایگانش مشهور شد ، اینکه بعدها همایش هایش را با مقداری خیلی کمتر از چیزی که بقیه ی معلم های حضوری می گرفتند برای فروش گذاشت کار درستی است یانه را قضاوت نمی کنم ولی می دانم الا در سال های دبیرستان به من کمک بزرگی کرد و بخشی از قبولی ام را مدیون دبیرهای مجازی الا هستم که هیچکدامشان را تا به حال از نزدیک ندیده ام .
طعم اموزش مجازی از همانجا زیر زبانم خوش امد ، وقتی همکلاسی هایم باید نصف روز در راه رفتن به مرکزاستان توی ماشین وقت تلف می کردند تا سر کلاس فلان استاد بروند ، من لپ تاپم را روشن می کردم و همان جلسه را دانلود می کردم و هر زمان از شبانه روز که فرصتش را پیدا میکردم با خیال راحت و با تمرکز می نشستم و فیلم را می دیدم و مطالب را مرور می کردم .
حالا که دبیرستان تمام شده ، فرادرس جای الا را برای من گرفته . اگر مهارتی را بخواهم یاد بگیرم و فیلم اموزشی ان در فرا درس یا یوتیوب پیدا شود بسی خوشحال می شوم . شاید راحت طلبی من باشد ولی وقتی هزینه (مالی و زمانی ) رفت و امد و لباس پوشیدن و گپ زدن با همکلاسی و حواسپرتی های دیگر را حساب می کنم می بینم که دیدن یک اموزش دیجیتال به همه ی این ها می ارزد . تنها مشکلی که گاهی اوقات سر و کله اش پیدا می شود حذف بخش مهم سوال و جواب در اموزش دیجیتال است . در اموزش دیجیتال معلم فرستنده ی اطلاعات محض است از پشت صفحه ی نمایش و من فراگیر ، شنونده ی محض از این سوی صفحه ی نمایش . اگر استاد مطلعی کنار فراگیر باشد که سوالاتش را جواب بدهد این فرایند یادگیری تکمیل می شود ولی اگر نباشد حدس میزنم فراگیر درمانده باید ان قدر اشتباه کند تا از روش ازمون و خطا خودش جوابش را پیدا کند.
سرویس های اموزش انلاین روزبه روز بیشتر می شوند . الا ، فرادرس و مکتبستان در ایران و اپلیکیشنی مثل COURSARA که کورس ها درسی مختلف از دانشگاه های سراسر دنیا برگزار می کند انتخاب های خوبی برای یادگیری هستند .COURSARA در واقع منبع کورس های انلاین دانشگاه های سرتاسر دنیاست که اگر در جایی باشید که کشورتان تحریم علمی (!) نشده باشد ، به شما مدرک شرکت در دوره را هم می دهد . این دوره ها یک کلاس درس کاملند . شما درس استاد رو گوش می کنید . تمرین هایش را هر هفته حل می کنید و برایش می فرستید . سوالهایتان را به صورت انلاین می پرسید و جوابش را می گیرید و درنهایت با دادن ازمون فاینال و کسب نمره حدو نصاب مدرک شرکت در دوره برایتان ارسال می شود . روی هم رفته چیز خوبی برای تنبل های مثل من حساب می شود.
3
اینکه اموزش دیجیتال خوب است یا بد برمی گردد به ذهنیت شما و میزان استفاده ی شما از ان . من کلاس کنکور هایم را دیجیتال دیده ام . با HTML و فوتوشاپ از طریق فرادرس اشنا شدم . کورس قلب را از دانشگاه جان هاپکینز در کورسرا دیدم . حالا هم المانی را از کلاس درس منتشر شده در فرادرس یاد میگیرم و حتی دروس پایه علوم پزشکی را هم با فیلم های فرادرس می بینم .
این روزها اموزش و یادگرفتن ابعاد بزرگتری از کاغذ و دفتر را در برگرفته و به نظرم صرف خواندن کتاب و نشستن پای درس اساتید دانشگاه دیتای کافی در اختیار ادم نمی گذارد .
شاید در تاریخ روزهایی بوده که اموزش برای همه امکان پذیر نبوده و خاص طبق اشراف بوده و بقیه نمی توانستند اموزش ببینند .حتی کسانی که اموزش می دیدند هم صبح ها کلاس درس و جای استاد را جارو می زدند و عصرها برای شنیدن درسهایش ان جا مینشستند . همین شاگردها بودند که ترس از دست دادن جایشان را داشتند چون استاد هر لحظه میتوانست درس دادن به ان ها را متوقف کند. پس باید همش برای درس پس دادن حاضر می بودند . این روزها هرکسی میتواند با ترفندی در هر جایگاهی بنشیند و منع قانونی ای وجود ندارد و به قول محمد رضا شعبانعلی :
این خوشحال کننده است که هر کسی میتواند معلم شود .
این نگران کننده است که هر کسی میتواند معلم شود.
این خوشحال کننده است که هر کسی میتواند پزشک شود .
این نگران کننده است که هر کسی می تواند پزشک شود .
این خوشحال کننده است که هرکسی می تواند وکیل شود .
این نگران کننده است که هر کسی می تواند وکیل شود .
و هزار چیز دیگر شبیه این که می شود اینجا ردیف کرد. انتخاب اینکه چه کسی روی صندلی کنار شما می نشیند برای یادگرفتن با شما نیست . اینکه چه کسی سر کلاس بیاید و به شما درس بدهد هم تا حدودی دست شما نیست . اما اینکه منبع اطلاعات تکمیلی و افزایش دیتای ذهنی تان را خودتان انتخاب کنید دست شماست .
فاطمه م_
