انسان ها می توانند ترسناک ترین موجودات جهان باشند…
دل ما دروازه ی ورود تمام عناصر هستی به جهان ماست
این به خود ما بستگی داره که پذیرای چی باشیم...


اسم فیلم ترسناک که می اید ، اگر فیلم باز باشید یا کنار یک فیلم باز زندگی کرده باشید ، لیستی از فیلم های هالیوودی توی ذهنتان مجسم میشود .
من اما خیلی کم فیلم سینمایی می بینم. سریال را ترجیح میدهم . مینی سریال را خیلی خیلی بیشتر.
پای  سریال هم که وسط بیاید ، باز هم عشاق فیلم چند دسته میشوند : دسته ی اول سریال های ایرانی شبکه های وطنی !عده ای سریال های ترکی و دسته ای دیگر همسو با موج کره ای در دنیا کی دراما لاورز(K DRAMA lovers) اند و عده ای هم امریکایی و بریتیش و ...
من شیفته ی لهجه ی بریتیش بازیگرهای مینی سریال های بریتانیایی ، فیلمنامه و بازی قوی و جلوه های ویژه هالیوود ،  سادگی و فرهنگ نزدیک شرق اسیا ام .
کره ی جنوبی با تمام خرج و مخارجی که برای صنعت فیلم و سریال سازی اش میکند به پای هالیوود نمی رسد اما فرهنگ نزدیکتری ( به نسبت اروپا ) که به ما دارند ، باعث میشود به اندازه ی قد و قواره اشان از ان ها انتظار داشته باشیم . از سریال های تینیجری کره ایها ( چیزی که شدیدا به ان معروفند !) که بگذریم ، چیزهای بهتری هم بین ساخته هایشان پیدا می شود .

من طرفدار فیلم و سریال ژانر ترسناک نیستم اما در کره ی جنوبی ژانر ترسناک انگار معنی دیگری دارد . سازندگان این ژانر در کره بیشتر از اینکه بخواهند یک تجربه ی ترسناک برایتان رقم بزند دنبال نماد گرایی و بررسی مشکلات اجتماعشان اند و همین من را پای سریالشان مینشاند. اگر ژانر ترسناک امریکایی را دیده باشید ، به گفته ی دوستانی که دیده اند ژانر ترسناک کره ای برایتان شوخی ای بیش نیست .

مهمان ، سریال تمام شده ی تازه ی کره ی جنوبی از شبکه ی OCN است . شروع جالبی داشت . اگر بخواهیم با اغلب سریالهای کره ای مقایسه کنم از نظر ژانر ، فیلم برداری ، فیلمنامه، قویتر و متفاوتر از بقیه ظاهر شده بود . هر اپیزود سریال مثل یک فیلم سینمایی فیلمبرداری شده بود و بازیگر های سریال هم خوب ظاهر شده بودند. این سریال هم مثل سریال دوئل که قبلا معرفی کرده بودم هیچ صحنه ی رمانتیک و عاشقانه ای ندارد . اصلا این موضوعات در این سریال مطرح نیست. 
سریال مهمان 16 اپیزود تقریبا یک ساعته است .و به نیمه ی تاریک وجود انسانها میپردازد .فرهنگ کره نگاهی نزدیک به نگاه ما به جرم و جنایت و شیطان و پلیدی ها دارد و همین باعث میشود که در طول سریال احساس بیگانه بودن نکنیم.
یک پلیس ، یک کشیش و یک روح بین در کنارهم سعی دارن که روح شیطانی ای که باعث نابودی خانواده هاشون درکودکی و جرم و جنایت  در زمان حال شده را بگیرند.



نکته ی جالب توجه این بود که همه ی ادم های تسخیر شده اشکالی در وجودشان بود. یکی نا امید بود ،یکی انتقام میخواست ، یکی حسادت نیمه ی تاریک وجودش بود و لحظه ای که نیمه ی تاریک انسان بر نیمه ی روشنش غالب میشد شخص تسخیر میشد. همه ی  تسخیر شده ها اگر تطهیر نمیشدند در اخر یک چشمشان را با هر وسیله ی تیزی سوراخ میکردند و می مردند . که تک چشم بودن یکی از نماد های شیطانه!

+فیلمنامه نویس این سریال (جز در یکی دو قسمت که افت میکنه )واقعا عالی بوده و خوب ذهن بیننده های معما دوست رو بازی میده و تا قسمت اخر شما به همه شک می کنید .

+ این سریال نسبت به بقیه سریالهای محصول کره که محیط شادی دارن خیلی تیره س و خشونتش خیلی بیشتره .حتما به این مورد دقت کنید .

+ بخش دوست داشتنی صنعت فیلم و سریال کره  برخلاف امریکا اینه که از طریق سریال و سینما به مخاطبشون قصد اموزش دارن و شما با یه تجربه ی خاص حسی اون اموزش رو بدون اینکه بدونید یادمیگیرید و قبول میکنید . نمونه ی عینی فرهنگ سازی!

+ صدا گذاری سریال رو خیلی دوست داشتم .

این سریال رو به همه پیشنهاد نمی کنم. اگر دنبال سریال خوب به سبک کره ای هستید که فیلمنامه و بازی خوبی داشته باشه و اندکی چاشنی خشونت و وحشت در کنارش باشه این سریال انتخاب خوبیه .