اگر بخواهیم چند دلیل بیاورم که چرا با وجود سرانه ی پایین مطالعه ی کشورمان و مردمی که حال ندارند زیر نویس خبری یک شبکه ی خبر یا دو بیت شعر از شاعران کشور یا یک کتاب بیست سی صفحه ای بخوانند چه برسد به نوشته های من بی تجربه ی بی اسم و رسم و غیر سلبریتی (!) بازهم با اعتماد به نفس می نویسم این است :
اولین تجربه های نوشتن من برمیگردد به سال نامه ای که از دایی جان وقتی دبستانی بودم هدیه گرفتم . ان وقت ها کرم کتاب بیش فعالی بودم و نمیدانم برایتان پیش امده یانه اما ان سال نامه ی جلد تخته ای سرخ رنگ با برگه های سفید نیمه مقوایی به طرز عجیبی برای نوشتن وسوسه برانگیز بود . داستانم را درباره ی زندگی خانواده ژیراگو در جزیره شروع کردم و گاهی اوقات پرنسس نویسی هم میکردم اما اصل نوشتن برمیگردد به کلاس های انشای بخوانیم و بنویسم های دبستان و بعدتر ها دوره ی راهنمایی. بار اول ودوم متهم به کپی نویسی شدم . معلم کلاسمان از اول تا اخر خواندن انشایم مثل مجرم های تحت التعقیبی که یک بار در خیابان می بینی اما یادت نمی اید کجا دیده ای ( خیلی اکشن شد نه ؟) زیر چشمی نگاهم می کرد .اخر سر پرسید : خودت نوشتی ؟ من هم که از همان اوایل بچه ی مستقلی بودم جواب دادم: اره .خودتون گفتید خودمون بنویسیم . رگه های تعجب برای چند ثانیه توی صورت معلم پیدا شد و بعدها که فی البداهه چند مطلب در جاهای مختلف خواندم و نوشتم و جایزه بردم برهمگان اثبات شد که کار خودم بوده و هست . دبیرستانی که شدم نثر ادبی نویسی ام خوب بود .بلند شدن و متن خواندنم توی کلاس برای عده ای که معلم کلاس سردسته شان بود جذاب بود و برای برخی نادوستان ناراحت کننده . چند مسابقه ی کشوری نثر ادبی نویسی و داستان و... هم شرکت کردم و تا مرحله ی کشوری رفتم اما از تمام این ها جالبتر بلاگفا بود که از دوران راهنمایی من را مجذوب خودش کرده بود. هرچند که وب نویسی ان هم با اینترنت دیال اپ سه چهار بار در ماه چیز جالبی نمی شود اما به هرحال من برای تمرین پست گذاری اولین بار یک مطلب از یک جایی کپی پیست کردم . بعدها چند شعر و غیره میگذاشتم اما همیشه یک جای ذهنم می گفت اوضاع درست نیست . یک جای کار می لنگید چون مطالب از من نبودند و محتوا تولید شده نبود . شروع کردم به نوشتن نثر ادبی و شعر و متن به قلم خودم در ان وبلاگ در وبلاگ های دیگر کامنت میگذاشتیم که بیا من را ببین و...
مدتی که گذشت درس مدرسه و کلاس های ورزش و... باعث شد نوشتن برایم کمرنگ شودوبلاگ هم متروکه رها شود. با روی کار امدن شبکه های اجتماعی و همگانی شدن اینترنت شاید فکر می کردم که نیاز به وبلاگ نویسی کمتر بشود اما در تلگرام و واتس اپ با همان هایی که همیشه می دیدمشان صحبت می کردم فقط نظرات عده ای شان به جای ان که از این گوش وارد شود و از ان گوش دربرود حالا مکتوب شده بود و ازار دهنده تر . اینستاگرام را از همان اولِ اول هم دوست نداشتم عکس میخواست و من ادم عکس نبودم . کامنت های خوب بود و زیبا بود و خوشگله ( و ان هایی که دوست ندارم بگویم) که پای پست های بقیه میگذاشتندمرا راضی نمی کرد . اینستا موجودی وقت گیر بود که دربرنامه ی من جا نداشت بعد از کنکور به علت وفور وقتی که داشتم به خاطر خواندن یک پست ضروری دوستی اینستا نصب کردم و سه پست بیشتر نگذاشته بودم که فهمیدم اینجا جای من نیست .من دنبال جایی بودم که بشود مطلب خوب خواند کامنت اموزنده گرفت. وقت و هزینه سایت زدن را نداشتم از وبلاگ هم همان شعر ومتن و روزمره نویسی در ذهن بود البته همیشه وبلاگ دانشجوهای پزشکی و داستانهایشان را میخواندم همان موقع ها بود که با وبلاگ وب نوشته های یک جراح اشناشدم که نوشته های دکتر حمید احمدی بودند و هستند(+) . دکترپیوسته از سال 88 نوشته بود تا همین حالا و این برای منِ خانه به دوش جالب بود . مدت ها بعد یک جایی کتابی دیدم با نام حمید احمدی بعد گفتم نکند این همان وبلاگ نویس باشد . حدسم درست از اب درامد . بعدها باخودم فکر کردم اگر ان وبلاگ نبود واقعا من صاحب این اثر را میشناختم؟قطعا خیر.یاحتی تجربه های زیادی لای نوشته های جسته و گریخته ی دانشجوها یاد گرفتم .این ها همه از صدقه سری وب خوانی بود ولی ماجرا را از سر دیگرش که دنبال کنیم این میشود که باید یک نفری باشد بنویسید که یک نفر دیگر بخواند و این شد که نوشتن وب را شروع کردم . با همه ی این داستان ها وبلاگ جایی است که ادمهایی با فکر مشابه از دریچه ی گوگل به سمت هم هدایت میشوند . وقت می گذارند ادرسی در مرورگر تایپ میکند و صبر می کنند تا بالا بیاید و بعد متنی ناپخته ناشی از بی تجربگی ولی با وقت و حوصله نوشته شده از یک بلاگر(مثل من!) یا شاید خوب و مغز پخت شده ( مثل عده ای از بلاگرها) را میخوانند. این خواننده ها قطعا به هزاران هزار فالوور لایک کوب ِ شبکه های اجتماعی می ارزند .
شما چرا وب می نویسید ؟
